Κάποια φορά, έτυχε να είναι στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του. Σχετικά σπάνιο πράγμα.
Του είπα λοιπόν αδιάφορα να μην πάει πουθενά εκείνη την ημέρα, να έρθει στο σπίτι να φάμε, μιας και θα ήταν τα γενέθλιά του. Δεν έδωσα έμφαση όμως, για να μην υποψιαστεί.
Είχα καλέσει όλα του τ’ αδέλφια, ζούσε ακόμα κι ο Μηνάκος ο μικρός του αδελφός, τ’ ανήψια, τα εγγόνια των αδερφιών του. Χαμός. Είμαστε μεγάλο σόϊ. Δεν ήξερε τίποτα. Είχαν μαζευτεί όλοι σπίτι με κλειστά τα φώτα.
Του είχα δώσει ραντεβού κάπου πιο πέρα από το σπίτι, γιατί συνήθως ερχόταν απροειδοποίητα και δεν μπορούσα να τον ελέγξω μην έρθει ξαφνικά σπίτι. Πήγα λοιπόν, τον πήρα από το ραντεβού, μη δίνοντας καμμία σημασία στ’ ότι γιόρταζε. Κοινώς σφύριζα αδιάφορα.
Φτάσαμε στο σπίτι, ψιλοσκοτάδι και ησυχία. Με το που μπαίνει στο σαλόνι, έγινε ένας χαμός!
Σαμπάνιες, γέλια, φωνές, τραγούδια, παιδιά, στολισμοί, φαγητά! Της μουρλής έγινε. Έμεινε άφωνος!
Χάρηκε, κοκκίνησε από συστολή, έλεγε συνέχεια: «βρε παιδιά, μα βρε παιδιά μου τη φέρατε» γελούσαν και τα μουστάκια του!
Ήταν αξέχαστη μέρα εκείνη!…
rasouliland.blogspot.gr