Η δήλωση του Στέφανου Τζουμάκα:
«Η κρίση στη χώρα ήδη είναι σε...
μια νέα φάση. Στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο θα συνεχίζεται, όπως και οι προηγούμενες, όπου οι δανειστές και το νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο ως επικυρίαρχοι επί της ηττημένης Πολιτικής και επί της χώρας, την οδήγησαν σε πρωτοφανή υποτίμηση. Με τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, θα οξύνεται η κρίση. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ο προοδευτικός κόσμος έχει απoρρίψει την νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων και της μονόπλευρης λιτότητας καθώς έχει υποστεί τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τόσο σε επίπεδο αρχών όσον αφορά τους Δημοκρατικούς θεσμούς, όσο και στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Όλοι οι προηγούμενοι μονόδρομοι ακυρώθηκαν ως αποτυχημένοι. Ο δρόμος της πολιτικής ισοτιμίας και της διαπραγμάτευσης με βάση της πραγματικές δυνατότητες της χώρας, θα επικρατήσει γιατί θα είναι ο δρόμος της πλειοψηφίας όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά και άλλων λαών στην Ε.Ε.
Την αντιδημοκρατική και αντικοινωνική εξέλιξη αποφεύγουν να την παρουσιάσουν οι απολογητές αυτής της πολιτικής, μαζί με τους κύκλους της διαπλοκής, με γενικολογίες του τύπου περί των θυσιών των Ελλήνων και περί ανάκαμψης. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων της τελευταίας 3ετίας, όχι μόνο δεν ωφέλησε τη χώρα αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ωφέλησε τους ισχυρούς και την ολιγαρχία και έβλαψε εκατομμύρια πολίτες και χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Δείγματα είναι, μεταξύ άλλων: Ύφεση 6.5%, μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25%, 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι, 300 χιλιάδες και πλέον λουκέτα, κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις, 3 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε ανθρωπιστική κρίση σε συσσίτια, δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριών με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος, μείωση των εισοδημάτων των μη εχόντων, αναδιανομή δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και διάλυση των εργασιακών σχέσεων και πλήρης πολιτική απαξίωση σε θέματα αξιοπιστίας.
Όψεις αυτής της κοινωνικά και οικονομικά αποτυχημένης πολιτικής και έμπρακτο δείγμα του αδιεξόδου όσων συνέπραξαν σε αυτή, αποτελούν επίσης, και οι προκλητικές διατυπώσεις, τα εκβιαστικά διλήμματα, η κινδυνολογία όσο και η προσπάθεια απαξίωσης και ο καταιγισμός απειλών μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η κατάρρευση εισοδημάτων, η ανεργία, η νέα φτώχεια η λιτότητα και όλο το συντηρητικό οπλοστάσιο της πολιτικής εκφοβισμού που επιστρατεύτηκε, συνέβαλαν στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας που ένα σημαντικό μέρος της, το έχουν οδηγήσει σε ανθρωπιστική κρίση, σε αδιέξοδα και εκτεταμένη κοινωνική αναδίπλωση για επιβίωση σε ατομικό επίπεδο μπροστά στη διάλυση κάθε έννοιας αλληλεγγύης και δημόσιου συμφέροντος, αλλά και στη διάρρηξη των σχέσεων του προοδευτικού και δημοκρατικού κόσμου με το ΠΑΣΟΚ.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής συνδέονται με τις ηγεσίες των πολιτικών της ήττας και επιβεβαιώνουν τη διαρκή κρίση στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ και την ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη του σε ένα συντηρητικό, μικρό κόμμα που δεν έχει καμία σχέση με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και με τους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων για την Δημοκρατία και την Πρόοδο του τόπου.
Όπως καμία σχέση δεν έχουν με κυβερνητικά και κομματικά στελέχη που προκάλεσαν με χαρακτηριστικές διατυπώσεις όπως, «όποιος μιλάει για διαγραφή του χρέους, βλάπτει το έθνος», «το μνημόνιο είναι το ευαγγέλιο μας», «την τρόικα θα έπρεπε να την έχουμε επινοήσει, αν δεν υπήρχε» και με πολλαπλές οβιδιακές μεταμορφώσεις. Ορισμένοι παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αρνητική εξέλιξη για τον τόπο και άλλοι με χαρακτηριστική έπαρση υποστηρίζουν τη συνέχιση του δήθεν μονόδρομου που οδήγησε όχι μόνο σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής αλλά συνολικά της Πολιτικής από χρηματιστηριακές κερδοσκοπικές επιδιώξεις και την ντόπια ολιγαρχία. Δεν έχουν αίσθηση της απόρριψης από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και επιδίδονται σε ρεσιτάλ λαϊκισμού, φορώντας το προσωπείο του αντί-λαϊκισμού.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η παρούσα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ανυπόληπτη και έκπτωτη πολιτικά και κοινωνικά, συνεχίζει πλειοδοτώντας, στο μονόδρομο της αποτυχίας και της ήττας. Μια ηγεσία που προήλθε μέσα από κατάρρευση και συντονισμό συνενόχων, από μεθοδεύσεις και αποκλεισμούς και σε σύμπραξη με τη διαπλοκή. Μετά τη συντριβή που υπέστη στις πρόσφατες εκλογές, δεν ανέλαβε τις ευθύνες της, παριστάνοντας ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα και σε άλλη παράταξη και συνεχίζει τη δεξιά πολιτική ενάντια στις αρχές ενός Σοσιαλιστικού κινήματος. Έπρεπε προ πολλού να έχει παραιτηθεί.
Αντί αυτού, προχωρεί σε ένα Συνέδριο κοινωνικών και κομματικών ερειπίων με τη λογική των συνεχών μεθοδεύσεων. Σε ένα κόμμα που αριθμούσε 3 εκατομμύρια υποστηρικτές και 300 χιλιάδες μέλη, τώρα παριστάνει ότι οργανώνει το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα δεν ιδρύονται και δεν λειτουργούν για τον εαυτό τους ούτε για να αναπαράγουν νομενκλατούρες στελεχών, είναι στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και ο ελληνικός λαός έχει δείξει το δρόμο της απόρριψης αυτής της πολιτικής και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση.
Ηττημένη και απομονωμένη αυτή η ηγεσία έχει ως βασικές επιδιώξεις μεταξύ των άλλων, να αποσπάσει την έγκριση μας μερίδας στελεχών, απολογητών αυτής της πολιτικής του καταστροφικού μονόδρομου και να συνεχίσει να θεωρείται ότι αποτελεί την ηγεσία αυτού του ιστορικού κόμματος, στη συντριβή του οποίου συνέβαλε.
Μόνο κλαυσίγελος ταιριάζει σε αυτές τις επιδιώξεις. Παρήλθε ο καιρός του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης για όσους στηρίζουν και συμπράττουν στην υποκατάσταση της ανυπαρξίας πολιτικής ενότητας στο ΠΑΣΟΚ, με οργανωτικές συναθροίσεις ταυτόχρονα με τη μη αντιμετώπιση, αλλά αντιθέτως, με τη συνέχιση των πολιτικών της ήττας. Η πολιτική κρίση θα συνεχίζεται, το ΠΑΣΟΚ είναι ήδη σε απομόνωση από τον ελληνικό λαό, που κρίνει «στελεχο-ομάδες» και παράγοντες, συμβιβασμένους και απολογητές, έξω από το προοδευτικό και πολιτικό γίγνεσθαι που συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλλουν στη διαιώνιση της κρίσης. Αποτελεί χαρακτηριστική πρακτική των υπόλογων που αρνούνται να αναλάβουν έμπρακτα τις πολιτικές τους ευθύνες.
Μόνο υστερόβουλοι μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι στη συντριβή της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν συνέπειες, και συγκεκριμένα: Αναγνώριση της ήττας και της εκλογικής συντριβής. Αναγνώριση των πολιτικών που ηττήθηκαν. Αυτοκριτική. Τοποθέτηση περί αλλαγής πορείας ως προς τις πολιτικές της ήττας και επιλογής προοδευτικών πολιτικών. Παραίτηση και ανάδειξη ηγεσίας προοδευτικής και αξιόπιστης, που να εμπνεύσει και να οδηγήσει σε προοδευτική πολιτική ανάκαμψης και εξόδου από τη κρίση.
Οι πρόθυμοι που συνέπραξαν, ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν, κατεδαφίζοντας, που οδήγησαν σε αδιέξοδο και σε αποσταθεροποίηση γνήσιες κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις, οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ απέναντι σε αντίπαλες στις Σοσιαλιστικές του αρχές, όπως ο νεοφιλελευθερισμός, η μονόπλευρη λιτότητα, οι μονεταριστικές πολιτικές η διάλυση παραγωγικών δραστηριοτήτων, η κατεδάφιση αμοιβών και δικαιωμάτων που επιχειρούν γνωστά διαπλεκόμενα δίκτυα οικονομικά και πολιτικά, ελάχιστοι όροι αποτελούν:
•
Παραίτηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
•
Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου, ως προς τη σύνθεση της κοινά αποδεκτή, που θα εγγυάται την αλλαγή Πολιτικής και την αλλαγή ηγεσίας.
•
Προσωρινή Πολιτική Επιτροπή και Πολιτικό Συμβούλιο με όλες τις τάσεις και τα ρεύματα του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένων και όσων απομακρύνθηκαν λόγω των αντίθετων θέσεων τους, που θα εγγυηθεί τη συνέχιση της λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ και προφανώς θα αναλάβει τις αρμοδιότητες του Προέδρου μέχρι το Συνέδριο.
•
Πολιτικό προσκλητήριο προς όλους τους φίλους, τα μέλη και τα στελέχη που διαχρονικά συνδέθηκαν με το ΠΑΣΟΚ, που δεν συνέπραξαν στην στρατηγική επιχείρησης πρόσδεσης ενός Σοσιαλιστικού κόμματος με μονεταριστικές και αντιλαϊκές πολιτικές και απομακρύνθηκαν και λόγω της διαφωνίας τους με την μνημονιακή πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να ξανά συνομιλήσει με τις κοινωνικές τάξεις και τα λαϊκά στρώματα που οδηγήθηκαν σε άλλες επιλογές, καθότι δεν ήταν οι πολίτες που παραβίασαν τη συνείδηση τους και τις αρχές τους.
Γιατί υπάρχουν και δυνάμεις που ελέγχονται από την παρασιτική ολιγαρχία και παρεμβαίνουν, αποσκοπώντας στη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής. Οι αντιπαραθέσεις τους δεν αφορούν στο αν θα συνεχιστεί η πολιτική της ύφεσης, της λιτότητας και της ανεργίας αλλά στους διαχειριστές της. Επιδιώκουν αλλαγή φρουράς. Επιδιώκουν το ρόλο του χαλίφη στη θέση του χαλίφη. Αποτελούν ενδομνημονιακού, ενδοσυντηρητικού χαρακτήρα διενέξεις που έχουν ως επιδίωξη να συνεχίσουν τόσο τον εγκλωβισμό του ΠΑΣΟΚ σε κοινωνικές ελίτ, σε δεξιές λογικές και πολιτικές δυνάμεις, όσο και τη διαρκή ενσωμάτωση του στις επιταγές των κύκλων της στρατηγικής της λιτότητας και του νεοφιλελεύθερου Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου.
Οι δυνάμεις της νέο-συντήρησης στο ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να συγκροτήσουν έναν ενδομνημονιακό, δορυφορικό σχήμα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας που θα συνεχίσει να συμπράττει σε ένα ευρύτερο μνημονιακό νέο-συντηρητικό μέτωπο με τη Ν.Δ. Ορισμένοι κύκλοι επιχειρούν να εμφανίσουν αυτό το εγχείρημα του επιχειρούμενου νέου μνημονιακού μπλοκ ως συνασπισμό των δήθεν ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Αυτή η στρατηγική αποτελεί κόλαφο για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ που οικοδόμησε ο Α. Παπανδρέου από τη δεκαετία του 80, της δημοκρατικής συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης, παραδοσιακής Αριστεράς. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα έκπτωσης, παρακμής και εκφυλισμού μιας ουσιώδους στρατηγικής που είχε διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ. Και είναι ουσιώδης γιατί αφορά στους προοδευτικούς ή συντηρητικούς συνασπισμούς διακυβέρνησης της χώρας.
Για το ΠΑΣΟΚ, το θέμα δεν είναι να συντηρήσει ένα μηχανισμό αλλοτριωμένων στελεχών, ως απολογητών, σε σύμπραξη με τον παρασιτισμό στην ελληνική Οικονομία. Χρειάζεται προοδευτική πολιτική και προοδευτική ηγεσία. Για το ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικό κόμμα, ισχύει ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί ένα κόμμα με τις πολιτικές της ήττας μιας ηγετικής ομάδας. Σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί δεδομένο, η έμπρακτη ανάληψη των ευθυνών των ηγετικών ομάδων, που όχι μόνο έχουν οδηγήσει σε ήττα αλλά και σε συντριβή. Ήταν και είναι πάγια η θέση μας, ότι οι κυβερνητικές πολιτικές δεν μπορεί να ταυτίζονται συνολικά με το κόμμα.
Η ανασύνταξη, η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να προέλθει από τις δυνάμεις που εφάρμοσαν πολιτικές έξω και πέρα από τις αρχές του, που οδήγησαν σε ήττα την ίδια την Πολιτική έναντι των αγορών, που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην απαξίωση ενός Σοσιαλιστικού κινήματος, με ιστορία. Ούτε μπορούν να αναζητηθούν και νέες μεταλλάξεις, όπως υποδεικνύουν καναλάρχες, κύκλοι της διαπλοκής και παράγοντες που συνδέονται με το παρασιτικό κεφάλαιο στη χώρα. Να γίνει δηλαδή, ένα κόμμα του Κέντρου ή της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας στην υπηρεσία συμφερόντων και μιας νομενκλατούρας πολιτικών.
Οι δυνάμεις των πολιτικών της ήττας και της επιτροπείας, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανάκαμψη ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε τη χώρα».
(enikos.gr)