Τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη ένδειξη για το ποιος θα διαδεχθεί στην προεδρία της Κομισιόν τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, η θητεία του οποίου τερματίζεται. Αν πριν από λίγους μήνες η εκλογή θα γινόταν, πιθανότατα, μεταξύ των εκπροσώπων των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της σημερινής Ευρωβουλής, του Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλιστών, συγκεκριμένα μεταξύ του Λουξεμβούργιου Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και του Γερμανού Μάρτιν Σουλτς, σήμερα δεν είναι καθόλου βέβαιο το «ένας από τους δύο».
Οχι μόνο εμφανίστηκαν και άλλοι διεκδικητές με πιθανότητες εκλογής αλλά διαμορφώθηκαν και εξακολουθούν να διαμορφώνονται στην Ευρώπη πολιτικές καταστάσεις και «ατμόσφαιρα» που ανατρέπουν υπολογισμούς, προσχεδιασμένες μεθοδεύσεις, ακόμη και βεβαιότητες.
Από τις 22 ως τις 25 Μαΐου τα 400 εκατομμύρια στις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) θα εκλέξουν συνολικά 751 ευρωβουλευτές. Θα είναι μεγάλη επιτυχία αν ψηφίσουν έστω τα 280 εκατομμύρια. Σε μερικές χώρες της ΕΕ, π.χ. στη Βρετανία, στη Φινλανδία κ.α., ένα 60% και περισσότερο του πληθυσμού έχει δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει. Δείγμα και αυτό της απαξίωσης της ΕΕ από τους Ευρωπαίους.
Η εκλογή του προέδρου από την Ευρωβουλή θα γίνει στις 14-17 Ιουνίου και πρόεδρος θα εκλεγεί εκείνος που θα συγκεντρώσει το 50%+1 ψήφο, δηλαδή 376 ψήφους.
Η εκλογή του προέδρου από την Ευρωβουλή θα γίνει στις 14-17 Ιουνίου και πρόεδρος θα εκλεγεί εκείνος που θα συγκεντρώσει το 50%+1 ψήφο, δηλαδή 376 ψήφους.
Είναι η όγδοη φορά από το 1979 που γίνονται ευρωεκλογές, αλλά αυτή τη φορά υπάρχει μία διαφορά από τις προηγούμενες. Οι ευρωβουλευτές έχουν ένα πρόσθετο καθήκον. Αυτοί και όχι οι αρχηγοί των κρατών και των κυβερνήσεων της ΕΕ, όπως ως σήμερα, θα εκλέξουν τον νέο πρόεδρο της Κομισιόν. Είναι μία από τις αποφάσεις του έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Λισαβόνας, το 2000, το οποίο έκρινε ότι ο ύψιστος λειτουργός της Ενωσης πρέπει να εκλέγεται δημοκρατικά - συμβολικά έστω - από όλους τους πολίτες της ΕΕ, τους οποίους βέβαια εκφράζουν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ευρωβουλευτές. Πρόκειται για χρυσωμένο χάπι, επειδή την τελευταία λέξη για το ποιος θα είναι ο πρόεδρος της Κομισιόν την έχουν οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ.
Εξι πολιτικοί από πέντε ευρωπαϊκές χώρες διεκδικούν αυτή τη στιγμή την προεδρία της Κομισιόν, εκφράζοντας ισάριθμα πολιτικά κόμματα: εκτός από τους κ.κ. Γιούνκερ και Σουλτς, ο Βέλγος κ. Γκι Φερχόφσταντ των Φιλελευθέρων, ο κ. Αλέξης Τσίπρας της Αριστεράς, ο Γάλλος κ. Ζοζέ Μποβέ και η γερμανίδα κυρία Σκα Κέλερ των Πρασίνων. Αυτούς θα προτείνουν στο νέο Ευρωκοινοβούλιο ως υποψηφίους οι «28» ηγέτες στην (άτυπη) συνάντησή τους στις 27 Μαΐου επί ελληνικής προεδρίας.
Παρασκήνιο με ρυθμιστή την Ακροδεξιά
Στο Ευρωκοινοβούλιο που τερματίζει τη θητεία του υπάρχουν επτά πολιτικές ομάδες. Πόσα κόμματα και ομάδες θα έχει το νέο Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορεί να προβλέψει κανένας από τώρα. Εχει μεταβληθεί σημαντικά το πολιτικό σκηνικό στην Ενωση και το πιο επιβλητικό χαρακτηριστικό του είναι η άνοδος των πάσης μορφής αρνητών της ΕΕ. Η Μαρίν Λεπέν της Γαλλίας, ο Γκέερ Βίντερς του Βελγίου, ο Νάιτζελ Φάρατζ της Βρετανίας και οι ομόφρονοί τους σε όλες σχεδόν τις άλλες χώρες της ΕΕ συγκεντρώνουν σήμερα ένα 30% και πλέον των ευρωπαίων ψηφοφόρων. Οι εκφραστές τους στο νέο Ευρωκοινοβούλιο ασφαλώς θα επηρεάσουν την εκλογή.
Στην (άτυπη) συνάντησή τους στις 27 Μαΐου οι «28» ηγέτες θα αποφασίσουν - «έχοντας κατά νου τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών», λέγει η απόφαση της Λισαβόνας - ποιον από τους υποψηφίους να προτείνουν στο Ευρωκοινοβούλιο για να εκλέξουν ως πρόεδρο της Κομισιόν. Διόλου εύκολο. Οι Γιούνκερ και Σουλτς θα διαθέτουν από 200 και πλέον ψήφους ο καθένας αλλά δεν αρκούν. Υπάρχουν εμπόδια. Η κυρία Μέρκελ ως Γερμανίδα θα πρέπει να υποστηρίξει τον Σουλτς αλλά κομματικά ανήκει στο Λαϊκό Κόμμα το οποίο προβάλλει τον Γιούνκερ. Ο Κάμερον απορρίπτει και τους δύο και «αναζητεί τρίτο» («Economist») και ο Ολάντ «θα υποστηρίξει Γιούνκερ αν η Γαλλία εξασφαλίσει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου» («Le Figaro»), μετά τη λήξη της θητείας του Χέρμαν βαν Ρομπάι τον Νοέμβριο.
Αδιέξοδο; Ισως. Δυστοκία, οπωσδήποτε, η οποία ίσως καταλήξει στον Φερχόφσταντ. Αν τελικά συμφωνήσουν οι «28» σε κάποιον τρίτο - ακούγονται τα ονόματα του φινλανδού ακροδεξιού Γιούρκι Κατάινεν, της Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, του Ιταλού Ενρίκο Λέτα κ.ά. - και τον υποδείξουν στο Ευρωκοινοβούλιο θα υπάρξει χειρότερη δυστοκία. Οι ακροδεξιοί, αν όπως πιστεύεται κυριεύσουν το ένα τρίτο των εδρών του νέου Ευρωκοινοβουλίου, θα είναι ευτυχείς αν απορρίψουν οποιονδήποτε πλησιάζει τις 376 ψήφους.
Πηγή: Tovima.gr