Μέσα σε ένα τοπίο πολιτικό που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ρευστότητα φαίνεται ότι παραμένει έντονος ο πειρασμός για τα διαμόρφωση νέων κομμάτων. Και ένας χώρος στον οποίο επικεντρώνουν πολλοί είναι αυτός που θα τον ορίζαμε ως «δεξιότερα της ΝΔ».
Το σκεπτικό όσων το επιδιώκουν είναι σχετικά απλό. Υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που εμπνέεται από συγκεκριμένα ιδεολογικά στοιχεία (συντηρητισμός, πατριωτισμός, αντικομμουνισμός, Ορθοδοξία), που δεν εκπροσωπείται από τη στροφή της ΝΔ προς το κέντρο –αλλά και την ταύτισή της με τα μνημόνια– και που δεν μπορεί να αναγνωρίσει εαυτόν στον φασιστικό πυρήνα της τοποθέτησης της Χρυσής Αυγής, έστω και εάν κινείται εκλογικά ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές.
Εάν υπήρχε ένα πατριωτικό κόμμα «καθαρής δεξιάς» θα μπορούσε να το στηρίξει εκλογικά. Εάν μάλιστα, ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές και η απλή αναλογική, τότε με το 3% θα υπάρχει μια αξιοπρεπής κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και άρα δυνατότητα να στηθεί μηχανισμός κ.λπ.
Άλλωστε, έχει προηγηθεί το παράδειγμα του ΛΑΟΣ που για ένα διάστημα έδειξε ότι υπήρχε τρόπος να υπάρξει κοινοβουλευτικό κόμμα στα δεξιά της ΝΔ, μέχρις ότου βέβαια σειρά αποχωρήσεων το μετέτρεψαν σε τροφοδότης της ΝΔ (θυμίζοντας την παλαιότερη απορρόφηση βουλευτών της Εθνικής Παράταξης από τη ΝΔ στην πορεία προς την προεδρική εκλογή του 1980 και τις βουλευτικές εκλογές του 1981).
Και ξαφνικά… Μακεδονικό
Η συγκυρία με το Μακεδονικό αναπτέρωσε αυτές τις ελπίδες. Η δυνατότητα να ασκηθεί «πατριωτική αντιπολίτευση» γύρω από ένα θέμα που ανήκει στο παραδοσιακό οπλοστάσιο της δεξιάς και επιτρέπει και κάθετο διαχωρισμό με την αριστερά, εκτιμήθηκε ως στοιχείο που θα έδινε εξαρχής ένα ακροατήριο σε έναν τέτοιο σχηματισμό.
Έτσι λοιπόν ήδη έχουμε αρχίσει να έχουμε έναν αριθμό κομμάτων που διεκδικούν αυτόν τον χώρο.
Καταρχάς έχουμε τη «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη που διεκδικεί να εκπροσωπήσει μάλιστα ένα ρεύμα ανάλογο με αυτό της Λεπέν στη Γαλλία. Άλλωστε, διεκδικεί να έχει και επίσημες κομματικές σχέσεις με το Front National. Ο ίδιος ο Κρανιδιώτης περιγράφει με τον ακόλουθο τρόπο την ιδεολογική του αναφορά: «Δεν μας αφορούν οι ενοχές και οι ανοχές των πολιτικών φεουδαρχών και των γόνων τους, αυτών που ντρέπονται να πουν πως είναι δεξιοί και πως δεξιός σημαίνει αυτονόητα αδιάλλακτος Ελληνας πατριώτης, υπερασπιστής της πατρώας θρησκείας, πιστός στην ελεύθερη οικονομία, τη νομιμότητα και την τάξη που διασφαλίζουν την ελευθερία. Είμαστε πολλοί και θα ενωθούμε. Ο λαός δεν λέει τυχαία «όλα να πάνε δεξιά». Και θα πάνε.»
Αντίστοιχα είχαμε το κόμμα «Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό», μια συνεργασία του Βύρωνα Πολύδωρα με τον Χρήστο Ζώη και τον Νίκο Νικολόπουλο (αν και το τελευταίος πέραν του να είναι και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, τελικά το 2015 επέλεξε τη συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Έπειτα υπάρχει και το ανοιχτό ερώτημα εάν ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος θα προχωρήσει στην ανάληψη της ηγεσίας «πατριωτικού κόμματος» όπως πολλοί θα ήθελαν, ιδίως μετά την ηγετική του εμφάνιση στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη. Πάντως ο ίδιος επιμένει να διαψεύδει αυτό το ενδεχόμενο.
Και μην ξεχνάμε την πολύμηνη φημολογία για τη δημιουργία της «Λέγκας του Βορρά» από την οποία έχουν παρελάσει επιχειρηματίες, υπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες και πρώην στελέχη της ΝΔ. Χωρίς ποτέ αυτό να γίνει πραγματικότητα.
Έπειτα υπάρχει ακόμη ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη. Μπορεί να είναι κάπως αποδεκατισμένος από στελέχη, αλλά πρόσφατα απέκτησε ξανά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση εφόσον προσχώρησε σε αυτό ο προερχόμενος από τη Χρυσή Αυγή Νίκος Μίχος.
Σε αυτό το τοπίο έρχεται να παρέμβει το κόμμα Μπαλτάκου – Δημήτρη Καμμένου, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να πάει καλύτερα από τις μέχρι τώρα προσπάθειες, αν και διατρέχει τον κίνδυνο να φανεί ως άλλη μια «σημαία ευκαιρίας». Οι ίδιοι διατείνονται ότι έρχονται για να γίνουν ο… ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς και να πάρουν τις ψήφους των διαλυμένων Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πόσο όμως μπορεί να γίνει κόμμα μια πρόθεση που δεν έχει ούτε γραφεία, ούτε όνομα, ούτε σαφή ιδεολογικό προφίλ;
Πάντως η προσπάθεια εκμετάλλευσης της συγκυρίας εμφανής από την αρχική δήλωση ότι επιδιώκουν τη «διευκόλυνση σχηματισμού ενός ευρύτερου Πατριωτικού Μετώπου, έτσι ώστε αφενός μεν να αποφευχθεί η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε Σλάβους, αφ’ ετέρου δε να απομακρυνθεί από την εξουσία η αριστερή κυβέρνηση, που όχι μόνο προχώρησε σε αυτή την ιεροσυλία, αλλά παράλληλα αποτελεί προφανή τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας».
Κανείς δεν θα πρέπει να ξεχνά επίσης ότι υπάρχουν αρκετοί δεξιοί ή πιο… δεξιοί που δεν είναι ευχαριστημένοι με το μετριοπαθές προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ενώ στην εσωτερική αντιπολίτευση θα πρέπει να προσθέσουμε και τους «καραμανλικούς» που μονίμως είναι στα κάγκελα με την οδό Πειραιώς αλλά τουλάχιστον κινούνται θεσμικά.
Γιατί χαίρεται ο Αλέξης;
Επιπλέον, τις προσπάθειες αυτές τις βλέπει με καλό μάτι εν μέρει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο λόγος είναι ότι ένα ενδεχόμενο δημιουργίας νέου δεξιού κόμματος που θα έκοβε ψήφους από τη ΝΔ θα μπορούσε να μείωνε την ψαλίδα με τη ΝΔ, που είναι και ο βασικός εκλογικός στόχος του κυβερνώντος κόμματος.
Βέβαια μια προσεκτική ανάγνωση των στοιχείων της πραγματικότητα δείχνει ότι ο στόχος που θέτουν είναι πάρα πολύ δύσκολος.
Και αυτό γιατί δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει πολιτικός χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή επαρκής ώστε να αποκτήσει ένα νέο κόμμα κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η ιστορία δείχνει ότι οι ψηφοφόροι αυτού που ονομάζουμε στην Ελλάδα δεξιά, ένα νήμα που ξεκινά από το Λαϊκό Κόμμα, περνάει στην ΕΡΕ για να καταλήξει στη ΝΔ σε μεγάλο βαθμό αναζητούν όχι κόμματα ιδεολογικής καθαρότητας αλλά ένα κόμματα εξουσίας. Ειδικά μάλιστα όταν η ΝΔ είναι σε τροχιά εξουσίας έχει αποδείξει ότι έχει ισχυρή ελκτική δύναμη.
Την ίδια στιγμή η παρουσία της Χρυσής Αυγής διαμορφώνει ένα όριο επίσης για όποιον θα ήθελε να διεκδικήσει ένα χώρο δεξιότερα της ΝΔ. Ο ακροδεξιός σχηματισμός συνδυάζει τις εθνικιστικές, ρατσιστικές και συντηρητικές αναφορές με μια επίφαση «αντισυστημικότητας» που σχηματισμοί που ιδρύονται από βετεράνους της επαγγελματικής πολιτικής δύσκολα μπορούν να διεκδικήσουν. Θα έπρεπε πρώτα να αποδιαρθρωθεί πολιτικά και οργανωτικά η Χρυσή Αυγή (για παράδειγμα μέσα από μια ενδεχόμενη μαζική καταδίκη του στελεχιακού δυναμικού της στην σε εξέλιξη δίκη) για υπήρχε κάποια πιθανότητα να διαμορφωθεί τέτοιος χώρος και πάλι το ερώτημα θα ήταν ανοιχτό.
Ίσως μάλιστα ο πληθωρισμός τέτοιων αποπειρών να είναι και μια αντανάκλαση της πραγματικής δυσκολίας να τελεσφορήσουν.
in.gr