Eδώ και πολλούς μήνες οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ταχύτατες και πολυεπίπεδες. Η ουσιαστική επανενεργοποίηση των Αμερικανών στην περιοχή, με το βλέμμα τους στραμμένο στην «επιστροφή» της Ρωσίας και στην ανάσχεση της ιρανικής επιρροής, αλλά και οι προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί για νέες ανακαλύψεις κοιτασμάτων φυσικού αερίου (καθώς και κατασκευής μεγαλεπήβολων αγωγών, όπως ο East Med) έχουν προσδώσει νέα διάσταση στους σχεδιασμούς που διαμορφώνονται.
Η δε συμμετοχή της Ελλάδας στα τριμερή σχήματα με Κύπρο και Ισραήλ (κυρίως) και Κύπρο και Αίγυπτο (δευτερευόντως), παράλληλα με την πραγματοποίηση του 1ου Ελληνοαμερικανικού Στρατηγικού Διαλόγου, «έχει φουσκώσει την αυτοπεποίθηση» όσων στην Αθήνα θεωρούν ότι ο συνδυασμός αυτών των εξελίξεων θα οδηγήσει στον πλήρη παραγκωνισμό της Τουρκίας από τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται, όπως σημειώνουν οι πλέον έμπειροι παρατηρητές, για φαντασίωση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ιδιαίτερα επικίνδυνες ατραπούς, από τη στιγμή μάλιστα που η γειτονική χώρα έχει μετατραπεί σε απολύτως απρόβλεπτη μεταβλητή.
Ο απρόβλεπτος παράγοντας Τραμπ
Η εν λόγω άποψη καθίσταται δε πιο ριψοκίνδυνη από τη στιγμή που γίνεται καθημερινά όλο και εμφανέστερο ότι καμία δυτική χώρα, πόσω μάλλον η Ελλάδα, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στις αποφάσεις ενός ανθρώπου όπως ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο αμερικανός πρόεδρος αποδεικνύει καθημερινά ότι δύναται, ανά πάσα στιγμή, να αποφασίσει πέραν κάθε λογικής ή εισήγησης των επιτελών του. Σε αυτό το πλαίσιο, η υπεραισιοδοξία ορισμένων στην Αθήνα ότι η σημερινή συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες καλύπτει τα ελληνικά νώτα σε περίπτωση ελληνοτουρκικού επεισοδίου στην Ανατολική Μεσόγειο ή στο Αιγαίο πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρό σκεπτικισμό.
Αγγελος Αλ. Αθανασόπουλος
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ