Περικλής Δημητρολόπουλος
Ηταν στα μέσα του περασμένου Απριλίου όταν στους New York Times δημοσιεύθηκε ένα σκίτσο στο οποίο εικονιζόταν ένας τυφλός Ντόναλντ Τραμπ να οδηγείται από έναν σκύλο που είχε τη μορφή του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Από το κολάρο του σκύλου κρεμόταν ένα άστρο του Δαβίδ. Και μάλλον αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθεί το σχόλιο του σκιτσογράφου περισσότερο αντισημιτικό παρά δεικτικό.
Το σχόλιο είχε χάσει πια την ευκρίνειά του και μαζί με την ευκρίνειά του, το συστατικό στοιχείο δηλαδή της δηκτικότητας, έχασε και τον στόχο του. Η εφημερίδα δεν έμεινε αδιάφορη απέναντι στις αντιδράσεις. Απέσυρε το σκίτσο αποδεχόμενη πως περιελάμβανε αντισημιτικά στερεότυπα, πως η εικόνα ήταν προσβλητική και πως η δημοσίευσή του ήταν «σφάλμα κρίσης».
Η ίδια ευκρίνεια έλειψε από το σχόλιο της Athens Voice, o ίδιος στόχος χάθηκε. Η ίδια συγγνώμη ζητήθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας για το «σφάλμα της κρίσης» και ζητήθηκε με πολύ περισσότερες λέξεις. Όλα τα άλλα όμως δεν ήταν τα ίδια.
Δεν είναι το ίδιο όταν ένα φάλτσο, ακόμη κι ένα χοντροκομμένο φάλτσο, γίνεται η αφορμή για να τεθεί στο στόχαστρο η ίδια η εφημερίδα. Και δεν είναι το ίδιο όταν μπαίνει στο στόχαστρο μια εφημερίδα όχι απλώς από τα σόσιαλ μίντια, αλλά από μια κυβέρνηση και από εφημερίδες που συμβαίνει να υποστηρίζουν φανατικά την κυβέρνηση. Να μπαίνει στο στόχαστρο με λίγα λόγια από ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας.
Στην πραγματικότητα, τίποτε δεν είναι το ίδιο. Όχι επειδή η Athens Voice, μια εφημερίδα πόλης με ανοικτό πνεύμα, άφησε ένα ίχνος πολακισμού για το οποίο ανέλαβε την ευθύνη και απολογήθηκε. Αλλά επειδή καταγγέλθηκε για κοινωνικό κανιβαλισμό… εντελώς κανιβαλικά.
Καταγγέλθηκε χωρίς διάκριση ανάμεσα στο δικό της ίχνος πολακισμού και έναν πολακισμό που ως πολιτική κουλτούρα δεν ενόχλησε ποτέ τους καταγγέλλοντες. Καταγγέλθηκε χωρίς τη στοιχειώδη ευαισθησία που οφείλουν πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης απέναντι σε μια εφημερίδα που έγινε στόχος εμπρησμού ακριβώς για τις απόψεις της.
Και καταγγέλθηκε από εκείνους που δεν εργαλειοποίησαν μόνο έναν θάνατο και μόνο για να στηλιτεύσουν μια πολιτική συμπεριφορά, αλλά εργαλειοποίησαν πολλούς θανάτους για να επιβάλουν μια πολιτική συμπεριφορά.
Είναι εργαλειοποίηση ο θάνατος μιας παράτυπης νοσοκόμας. Αλλά δεν είναι ο θάνατος των φοιτητών από τα μαγκάλια; Δεν είναι η αυτοκτονία του φαρμακοποιού στην πλατεία Συντάγματος και όλες οι αυτοκτονίες; Δεν έφταιγαν και για τα μαγκάλια και για το Σύνταγμα και για κάθε αδόκητο τέλος μιας ζωής οι Κουίσλινγκ και οι γερμανοτσολιάδες;
Δεν απλώθηκε η οσμή του θανάτου στη δημόσια ζωή για να στοιχειοθετηθεί μια ανθρωπιστική κρίση που εξαφανίστηκε ως δια μαγείας την επομένη της ανάληψης της εξουσίας; Δεν ήταν η κόλαση στην Αμυγδαλέζα που τέντωσε τις ευαίσθητες χορδές μέχρι σχεδόν να σπάσουν μόνο για να πέσουν η κόλαση της Μόριας και η κόλαση της Ειδομένης θύματα μιας αναίσθητης αδιαφορίας;
Και λοιπόν; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Να μη μιλήσουν τώρα; Φυσικά και να μιλήσουν. Να μιλήσει και η εκπρόσωπος του κόμματος που, αντίθετα από την Athens Voice, κατέβασε τα δικά της σχόλια χωρίς να απολογηθεί ποτέ για αυτά, να μιλήσει και ο κάθε πολιτικός του οποίου τα όρια της ευαισθησίας μπερδεύονται με εκείνα της αγανάκτησης αλλά δεν φτάνουν και τόσο μακριά.
Να μιλήσουν κι ας μην μίλησαν ποτέ για τις σεξουαλικές επιθέσεις στις εργαζόμενες της πρεσβείας της Βενεζουέλας, για τους μετανάστες που λιάζονται ή εξαφανίζονται, για τις στραβές στις βάρδιες, για τους τούρκους ικέτες που επαναπροωθούνται στον Εβρο, για τα μαγκάλια που δεν σκοτώνουν με τις αναθυμιάσεις τους φοιτητές στη Λάρισα όταν κυβερνούν οι άλλοι αλλά γιαγιάδες στη Ρόδο όταν κυβερνούν οι ίδιοι, για τον φασιστικό τρόμο στα πανεπιστήμια, για τις επιθέσεις και τις απειλές στα μέσα ενημέρωσης, για τον θάνατο μιας παράτυπης νοσοκόμας.
Να μιλήσουν για το σχόλιο της Athens Voice, το «χοντροκομμένο», το «κατάπτυστο», το «απαράδεκτο» ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς, κι ας μη μίλησαν για όλα αυτά. Ας μιλήσουν με την ίδια επιλεκτική ευαισθησία, με την ίδια υποκρισία.
Αλλά ας μην μιλήσουν όπως τότε. Όχι με την ίδια τοξικότητα, όχι με την ίδια εχθροπάθεια. Οχι με την ίδια αντίληψη πως όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους, όχι με την ίδια μισαλλοδοξία. Όχι προγράφοντας μέσα ενημέρωσης, όχι κηρύσσοντας πολέμους. Ειδικά όταν υπάρχουν πρόθυμα χέρια που ψάχνουν την αφορμή για να ανάψουν τον επόμενο πυρσό.
Υ.Γ. Η Athens Voice δεν είναι New York Times. Οσο παράδοξο όμως είναι να κατηγορεί κανείς τους New York Times για αντισημιτισμό, άλλο τόσο παράδοξο είναι να κατηγορεί την Athens Voice για ρατσισμό, σεξισμό και φασισμό. Παράδοξο, κακόηθες και ανέντιμο.
in.gr