Μία ανθρώπινη ιστορία, που δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το σκληρό πρόσωπο της κρίσης και που πρέπει να ευαισθητοποιήσει κάθε αρμόδιο φορέα και πολίτη και, διαδραματίζεται σε ένα παλιό βαγόνι στο σιδηροδρομικό σταθμό Κομοτηνής.
Δραματική «πρωταγωνίστρια» η...
Ελένη Καζαντζίδου πολύτεκνη μητέρα που έχει ζήσει πολλές περιπέτειες στη ζωή της, μεταξύ των οποίων και το ασύλληπτο δράμα από τη φυλάκιση του συζύγου της για ατιμωτικό αδίκημα σε βάρος της κόρης της...
Η ταλαιπωρημένη αυτή γυναίκα μην έχοντας που να μείνει, μέχρι να βρεθεί (αν βρεθεί) μια λύση στο πρόβλημά της στέγασής της από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, βρήκε «λύση» (σε πολλά εισαγωγικά…) σε ένα σταματημένο και εγκαταλελειμμένο βαγόνι.
Μαζί της μένουν τα τέσσερα παιδιά της ο Γιάννης 8 ετών, ο Γρηγόρης 10 ετών, η Νικολέτα 15 ετών και ο Γιώργος ο οποίος μόλις έκλεισε τα 18 και προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένειά του και τη μητέρα του. Ο 19χρονος γιος της Ραφαήλ βρίσκεται στη Δράμα.
Οι συνθήκες διαβίωσης σε μια εφιαλτική καθημερινότητα είναι τουλάχιστον τραγικές. Ένα βαγόνι χωρίς τουαλέτα, μπάνιο, πετρογκάζ, έχει φέρει σε απόγνωση τη μητέρα:
«Πέντε μέρες έχω να μαγειρέψω, ούτε ψυγείο για τρόφιμα έχω, ούτε τίποτα, τα παιδιά πέντε μέρες έχω να τα ταΐσω. Ο άνθρωπος που έχει το σταθμό καμία φορά όταν μπορεί δίνει σάντουιτς, αλλά 4 παιδιά τι να φάνε από ένα σάντουιτς, ούτε το πρωί έφαγαν, ούτε το μεσημέρι, ούτε το βράδυ. Σπίτι τουλάχιστον να μας δώσουν να μαγειρεύουμε… Νερό πάμε να πάρουμε από τον ΟΣΕ, είναι η καθαρίστρια εκεί φωνάζει, μας έβαλε ο άνθρωπος μέσα στο βαγόνι αλλά δεν υποφέρεται…».
Η ίδια μην έχοντας άλλη επιλογή, επαφίεται στην παράγοντα «φιλανθρωπία» για λίγη βοήθεια ώστε να βρεθεί μια αξιοπρεπής στέγη για τα παιδιά της. Για να μείνει απλά θύμα της οικονομικής κρίσης και να μην γίνει θύμα και της κρίσης ανθρώπιας…
(star.gr-Χρόνος )